متن آهنگ حیف از پوبون
چرا انقدر طلبکاری
چه طلبی دارم من ؟
فکر کردی فقط تو تو این مملکت ستاره دار شدی؟
ستارتو زدی به سینت راه افتادی تو خیابون که چی؟
من پنجشنبه نمونم خونه با توی علاف راه بیوفتم تو خیابون که بشیم دوتا علاف
آره راس میگی من علافم، علافه تو
علافه بابای نامردت که منو سره کار میزاره تا برات خواستگار بیاره
خودش چه گهی بوده وقتی میخواسته مامانتو بگیره که من الان نیستم؟
خودش چه گهی بوده!
هرکجا رفتی به دنبالت دویدم (من دویدم)
حیف از این قسمت که آغوشت ندیدم (نه ندیدم)
ای خدا شکرت که هستی
آسمان مردم ز مستی
من ندارم ترس از هیچ! جز بالاسری
حیف نیستم تو فالی که گرفته ای
حیف نمیدونم کجای قصه ای
پیشتر دود کنارم پر بود
بوی اسپند که دور سر تو چرخاندم
خانه را پر می کرد
چه خیالات قشنگی
چه خیالات قشنگی انجا روی آن آیینه پشت تو جا مانده
خنده ها می کردی از سر کِیف
دل من می لرزید، آه چه حیف
آه چه حیف
